Εθνική Ελλάδας: Η βεβιασμένη κριτική, οι «αιώνιοι» παντογνώστες και η αλήθεια που θα κουβαλάμε...

Η - λειψή - Εθνική Ελλάδας ηττήθηκε με 75-58 από το Ισραήλ, στο πλαίσιο φιλικής αναμέτρησης που διεξήχθη στην Κύπρο. Ο Βασίλης Σπανούλης δεν είχε στη διάθεση του τους Κώστα Σλούκα, Κώστα Παπανικολάου, Ντίνο Μήτογλου και Γιάννη Αντετοκούνμπο, ενώ είδε (και) τον Γιαννούλη Λαρεντζάκη να αποχωρεί τραυματίας από το παρκέ, δυσκολεύοντας ακόμα περισσότερο την αποστολή της γαλανόλευκης.

Κάπως έτσι, το πρώτο κομμάτι των φιλικών αναμετρήσεων στην Κύπρο με Σερβία και Ισραήλ, αλλά και στο ΟΑΚΑ με το Βέλγιο με απολογισμό 1/3 νίκες. Τα συμπεράσματα λοιπόν που βγήκαν, ήταν περισσότερο μακροπρόθεσμα, παρά βραχυπρόθεσμα και δεν αφορούν μόνο το φετινό Ευρωμπάσκετ.

Πολύ νωρίς για κριτική, αλλά η «πληγή» αρχίζει και φαίνεται

Δεν είναι κλισέ. Είναι η αλήθεια. Προφανώς οι άνθρωποι που κριτικάρουν την Εθνική ομάδα δεν γνωρίζουν την σημασία των φιλικών ή δεν πρόσεξαν τα ουκ ολίγα διαφορετικά σχήματα στο παρκέ. Ο Σπανούλης θέλει να τους έχει όλους έτοιμους. Έχει καταλήξει σε ένα κορμό παικτών που θα έχει μαζί του στην Κύπρο. Δεν μπορεί να λείπει ο Ντόρσεϊ για παράδειγμα, ούτε ο Σλούκας. Οι επιλογές και τα κοψίματα θα γίνουν βλέπωντας για παράδειγμα τον Νετζήπογλου, τον Μπαζίνα, τον Χουγκάζ. Πως ακριβώς θα καταλήξει στην τελική του επιλογή, αν χρησιμοποιεί τις βασικές του μονάδες, μόνο και μόνο για να πούμε πως... νικήσαμε;

Το μόνο μη βεβιασμένο συμπέρασμα που μπορεί να βγει από τα φιλικά προετοιμασίας, είναι το πρόβλημα στα σουτ των τριών πόντων. Αυτό είναι μια... χρόνια ασθένεια για την «γαλανόλευκη». Για αυτό και παίκτες όπως ο Τολιόπουλος, ο Ντόρσεϊ και ο Σλούκας είναι υπεραπαραίτητοι. Στην εξίσωση βάζω και τον Μήτογλου που τελευταία παίρνει «άριστα» στο pop-out. Το μπάσκετ πηγαίνει ολοένα και πιο πολύ στα μακρινά σουτ και η Εθνική μας ομάδα έχει λίγες λύσεις εκεί. Δυστυχώς το σουτ είναι κάτι που πρέπει να δουλευτεί από μικρή ηλικία. Και εκεί φαίνεται πως δεν ακολουθούμε το παράδειγμα των Γερμανών και των Γάλλων. Και είναι απολύτως λογικό από την στιγμή που και η ίδια η πολιτεία δεν βάζει το χέρι στην τσέπη. Αρκεί να κάνετε μια βόλτα σε μια τυχαία ακαδημία και να δείτε πως πολλές φορές, τις μπάλες και τον εξοπλισμό τα πληρώνουν... οι φροντιστές και η ομάδα.

Υπάρχει και το... τηλεκοντρόλ

Η Εθνική μας ομάδα δεν έχει μονάχα καλοπροαίρετους ανθρώπους να κάνουν την κριτική τους. Έχει δυστυχώς οπαδούς (συνήθως των δυο «αιωνίων») να παρακολουθούν πότε θα χάσει η Εθνική για να κατηγορήσουν τον πρόεδρο της ΕΟΚ, τον Σπανούλη, «πράσινους» και «κόκκινους» παίκτες και να... δικαιωθούν. Στην παρέα τους φυσικά, γιατί οι φωνές τους δεν φτάνουν σε σοβαρούς επαγγελματίες που γνωρίζουν όντως το άθλημα σε βάθος. 

Δεν είναι λογικό και ούτε απαραίτητο να αρέσουν όλα σε όλους. Ευτυχώς γεννήθηκε ο Γιουτζίν Πόλεϊ, αμερικανός μηχανικός, που εφηύρε το ασύρματο τηλεχειριστήριο της τηλεόρασης. Πλέον, αν δεν μας αρέσει αυτό που παρακολουθούμε μπορούμε να αλλάξουμε κανάλι με το πάτημα ενός κουμπιού. Κι αφήστε τους υπόλοιπους που αγαπάνε την ομάδα και όχι τις νίκες της, να την παρακολουθούν.

Μια αλήθεια που θα κουβαλάμε για καιρό

Όσο δεν σταματάει αυτός ο άσκοπος «πόλεμος» ανάμεσα σε Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό, την... νύφη θα την πληρώνει το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα. Είτε με εξωαγωνιστικούς, είτε με αγωνιστικούς τρόπους. Αν λέγαμε πριν κάποια χρόνια σε έναν οποιονδήποτε Έλληνα ποια είναι η πιο σημαντική ομάδα της χώρας... ούτε θα το σκεφτόταν.

Τώρα πια, έχουμε μπει για τα καλά στο πηγάδι της τοξικότητας. Το αστείο είναι πως ενώ βλέπουμε πως να βγούμε από αυτό, προτιμάμε να μείνουμε εκεί. Στο σκοτάδι και στον πάτο. Πως κατάφεραν να σας πείσουν πως μπορεί ένας σύλλογος να σημαίνει περισσότερα από την ομάδα που εκπροσωπεί μια χώρα;